het blijft me achtervolgen..
door mn verdriet bedolven..
de pijn straalt niet van mn gezicht..
omdat dat geen schade aanricht
denken mensen het gaat goed met haar..
maar ondertussen meot ik zitten op een hele grote blaar.
ik wil gaan
maarhoe..?
met pillen..snijden..springen..
ik wil mezelf constand daartoe dwingen..
eens zal het lukken
dan zal ik mijn bloemen van mn veldje af plukken
tenminste wat er nog van over is..
doro heel mn leven dat gemis aan liefde
en ouders..
en altijd maar uithuilen op iemand anders hun schouders.
ik ..ik ben neits..
ik betenken neit veel..
ik kan maar beter gaan..
hier ver vandaan..
niemand die het merkt..niemand die het ziet dat ik er niet
meer ben..
en ik die al ver weg ren zeg niet eens gedag..
aan alle mensen die daar nog zijn..
die deden mij toch alleen maar pijn ...



x-x-x