Spiegel
mijn blik schaatst op de gladde wand
met in zijn spoor
een gezicht mij verwant
het verticale water
speelt met licht
en lacht in mijn gezicht
ik herken het glazen glimmen
als een gevoel van binnen
de waarheid is daar zacht
omdat het glas is dat lacht
misschien wil ik wel daar zijn
met in zijn spoor
een gezicht mij verwant
het verticale water
speelt met licht
en lacht in mijn gezicht
ik herken het glazen glimmen
als een gevoel van binnen
de waarheid is daar zacht
omdat het glas is dat lacht
misschien wil ik wel daar zijn
Reacties op dit gedicht
| xFormidable.: | Vrijdag, mei 22, 2009 00:24 |
| Diep.. Heel erg diep Ik moest het even 2 keer overlezen totdat ik het snapte Graag gelezen :) knuff Michelle |
|
Over dit gedicht
| Auteur: bernard vermoote | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||