Ik ken je nu al een tijdje,
we doen heel veel met elkaar.
Kan sinds lange tijd weer lachen,
en mijn leven is niet meer zo zwaar.
Ik voel me goed bij jou,
vertrouwt, rustig en geaccepteerd.
Ik heb ook in zo'n korte tijd,
heel veel van je geleerd.
Ik ben er achter gekomen,
dat je de eerste jongen bent in mijn leven.
Die ik recht aan kan kijken in zijn ogen,
en die mij een rustig gevoel kunnen geven.
Ben je steeds meer gaan waarderen,
jij als goede vriend voor mij.
Wat zou de toekomst brengen,
hoelang ben ik nog vrij.
Stiekem weten we wel,
wat we vinden van elkaar.
Maar altijd als we samen zijn,
zitten we naast elkaar.
Maar ik durf geen stap te zetten,
denk eerst tien keer heel goed na.
Wil het eerst heel zeker weten,
voor ik met dit naar jou toe ga.
Het is me zovaak al gebeurd,
dat als ik vertel wat ik voor iemand voel.
Ze mij ineens niet meer moeten,
en niet meer snappen wat ik bedoel.
Wat doe ik dan fout,
wie kan mij dat zeggen.
Hoe vertel ik wat ik van je vind,
ik vind het moeilijk om uit te leggen....
Liefs mij