durven, zijn
hoe wil je
op verzuurde bodem
wankelend de sporen volgen
de liefde roepen horen
als je doof blijft, blind
moeizaam met mond
verzamelen onder doornen
het zaad, bergen ‘t heet verlangen
in tassen achter lippen
om misschien eens ooit
een zachte klank
gonzend te laten zoemen
nog is het winter onder huid
en lang nog niet ontdooid
de tot een streep getrokken mond
die openklapt en snel weer sluit
voor dat ‘t verwondt
wat slechts beschut
‘t verbergen van de zinnen
in gouden kooien
om met een zuchtend ja en amen
zich naar de wens van anderen te plooien
hoe wil je
op verzuurde bodem
wankelend de sporen volgen
de liefde roepen horen
als je potdoof blijft, stekeblind.
sunset 15-05-2009
Reacties op dit gedicht
| Azra il: | Vrijdag, mei 15, 2009 20:29 |
| aangrijpend geschreven, prachtig |
|
| johandedichter: | Vrijdag, mei 15, 2009 18:58 |
| wonderschoon geschreven maar dat kun jij als geen ander gr johan |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, mei 15, 2009 18:26 |
| wondermooi | |
| Dwaallicht: | Vrijdag, mei 15, 2009 16:07 |
| Prachtig beklijvend gedicht... om toch wel even bij stil te staan. Liefs Dina |
|
| goldenchild: | Vrijdag, mei 15, 2009 13:34 |
| ik ben niet blind voor de liefde en ook niet doof groet eddie | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, mei 15, 2009 12:53 |
| schitterend einde ook om over te denken heel graag gelezen weer groetjes!! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||