Angst, verdriet en pijn
ik heb angst, ik ben bang
voor alles wat ik verdrong, jarenlang
de gevoelens van verdriet en pijn
die ondertussen het meerendeel van me geworden zijn
Tranen, diep verstopt in mijn ogen
ogen, die jarenlang de mensen rondom me belogen
wat ik werkelijk voelde dat toonden ze niet
want niemand mocht merken dat hij een gebroken ziel achterliet
Herrineringen, als een lopende band in mijn hoofd
ik vertel mijn verhaal, maar niemand die het geloofd
"waar zit jij nou aan te denken?"
hoor ik weerklinken
Niemand wil me geloof schenken
dus laat me hier maar in mijn verdriet verdrinken
voor alles wat ik verdrong, jarenlang
de gevoelens van verdriet en pijn
die ondertussen het meerendeel van me geworden zijn
Tranen, diep verstopt in mijn ogen
ogen, die jarenlang de mensen rondom me belogen
wat ik werkelijk voelde dat toonden ze niet
want niemand mocht merken dat hij een gebroken ziel achterliet
Herrineringen, als een lopende band in mijn hoofd
ik vertel mijn verhaal, maar niemand die het geloofd
"waar zit jij nou aan te denken?"
hoor ik weerklinken
Niemand wil me geloof schenken
dus laat me hier maar in mijn verdriet verdrinken
Reacties op dit gedicht
| Autumn: | Zondag, mei 24, 2009 11:41 |
| Ook dit herken ik! Zo´n eenzaam gevoel! :( en het ergste is nog dat niemand je lijkt te begrijpen! Knuffel! |
|
| johandedichter: | Vrijdag, mei 15, 2009 19:24 |
| ontroerend geschreven kata hier word ik even stil van gr johan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kata | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||