Eetstoornis
Ik ben te moe om nog te vluchten.
Ik heb geprobeerd, dagen, maanden, jaren lang.
Ik verbood het, ik verafschuwde het, ik ontkende het.
Zinloos zit ik voor me uit te staren.
Heel men wereld is één en al chaos geworden.
Ik haat chaos, maar toch op de een of andere manier
doet het me niets, ik luister & glimlach.
Soms probeer ik toch te vluchten,
en op die momenten dringt alles tot me door:
‘mijn wereld is niet de chaos, maar ik ben de chaos!’
Als je zoiets beseft, geloof mij, dan kruip je terug naar datgene voor wat je vluchtte.
Nog een optie die ik heb geprobeerd is vechten.
Maar ook hier heb ik geen kracht meer voor.
Vechten voor wat?
Voor te beseffen dat het je nooit zal lukken?
Voor teleurgesteld te worden?
Voor anderen teleur te stellen?
Vechten tegen dit, staat gelijk aan verliezen.
Maar ik ben wel tot iets anders bereid, de laatste optie die er is.
Ik ben klaar om te aanvaarden.
Laat het maar gebeuren.
Laat mij maar handelen, denken & voelen zoals het moet.
Ik geef mijn lichaam aan dit.
Ik geef mijn ziel aan dit.
Ik geef mezelf over aan mijn eetstoornis.
Reacties op dit gedicht
| angel_rockstar: | Zaterdag, juli 18, 2009 00:15 |
| Zo een mooi gedicht ! Ik herken het helemaal, niet met een eetstoornis, maar met een depressie. Sterkte (L) |
|
| ...Roosje17...: | Donderdag, juli 02, 2009 22:40 |
| je overgeven aan je eetstoornis heeft totaal geen zin!! wat bereik je daarmee?? alleen maar ellende... je bent bang voor teleurstelling, maar door niet te vechten en je over te geven hieraan zorg je voor teleurstelling.. probeer de kracht te vinden om er toch tegen te vechten! xxx |
|
| mucho: | Zondag, mei 17, 2009 12:08 |
| sportuh!! | |
| ela: | Zondag, mei 17, 2009 12:07 |
| Zwaarlijvigheid begint in de jongste jeugd, door het te goed zorgen van de ouders en door aanleg. Dan krijg je de stres door de andere kinderen en ouderen Die stres is een soort koppigheid die de zaak nog verstrkt. Het wegwerken duurt meestal te lang, als je deze tijd kunt overbruggen ben je er. ela |
|
| mucho: | Zondag, mei 17, 2009 10:48 |
| al jaren vechten ertegen hielp kennelijk niet. overgave, goed idee! maar waaraan?! het leven? acceptatie van wat?! lichaam en ziel het is niet altijd makkelijk. veel sterkte an-mrie. |
|
| 88: | Zondag, mei 17, 2009 09:27 |
| er zijn goede therapieen voor, dat weet je vast wel, ook zie ik dat je de risoco''s van je stoornis kent en je hoofd laat hangen.jammer, je weet niet meer wat het is om je gezond te voelen,probeer dat eerst te ontdekken voordat je echt niet meer terug kan, sterkte, groetje 88 | |
| trucker klaas: | Zondag, mei 17, 2009 09:14 |
| wanneer je verwachte doelen niet binnen jezelf gestelde tijd bereikt verleg je doel of strek de tijd tot een harmonie die je aan kunt graag gelezen succes ,klaas |
|
| Mely: | Zondag, mei 17, 2009 03:25 |
| ooooooo...... ik vind dit super mooi en pijnlijk om te lezen... maar je mag de hoop niet opgeven hoor.... alles kan altijd goedkomen zolang je er zelf in geloofd en je door de juiste steun laat omringen... toegeven je een probleem hebt is al super knap en vraag veel moed dus is al een grote stap naar iets nieuws ;-) ik zelf kamp ook met een eetstoornis, maar negeer het gewoon altijd, hetgeen zeker geen oplossing is, maar zoals je zo mooi zegt als je dit beseft vlucht je vaak terug ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: An-Mrie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||