Wanneer zal jij erachter komen,
Dat ik te vaak mijn masker draag.
Wanneer zal jij eindelijk ontdekken,
Dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat.
Ik was niet op school, ik was ziek.
hoewel ik eigenlijk niet ziek was.
weer een excuus omdat ik weer in het ziekenhuis lag,
om mijn maag weer leeg te laten pompen.
het klinkt afgezaagd maar jij was de reden!
Omdat jij me nooit heb zien staan.
Ik was als een vriend voor je, zei je.
maar ondertussen weet ik beter.
teveel tranen heb ik gehuild.
teveel pillen heb ik geslikt.
teveel bloed is er vergoten.
en het doet je helemaal niets.
zie je niet die littekens op mijn armen?
groot en diep en steeds weer nieuwe?
vraag je je niet af waar ik laatst was?
toen die 3 weken dat ik niet op school kwam?
ik zat weer op de crisisopvang.
wegens weer een mislukte poging.
ik een gevaar voor mezelf zou zijn.
dus werd ik weer opgesloten.
eenzame nachten in een seperatie cel.
omdat ik het nodig zou hebben.
omdat ik niet in staat was om te praten.
terwijl ze niets geprobeerd hebben.
nu ben ik nogal woedend.
maar voornamelijk op jouw.
want jij bent niet de vriend die je zou zijn,
die je mij beloofd had te zijn.
wanneer zie je nou mijn pijn?
de scheuren in mijn masker?
dat ik iedere dag steeds vermoeider rondloop.
met op me gezicht een gebroken lach