nog steeds, na al die jaren
tussen namenloze graven
groeit wild het jonge lentegras
diep het verlangen, liefde, haat
in niet bestaande rijen
waarover wolken zweven
het denken in mezelf gekeerd
op paden van de dood
elk leven dat zichzelf verteert
spreek ik met jou mijn eerste kind
fluisterend in ‘t loof de bomen
hoor ik je groet in wind
‘t eens witte kruis, verweerd
onkruid slingert zich om de armen
verloren onder heuvel zand
dat jarenlang al is je huis
toonde de tijd nog nooit erbarmen.
sunset 23-05-2009
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Zondag, mei 24, 2009 09:47 |
| Rakend dit Sunset, maar ook zo mooi Lentegroet, Hilly |
|
| RiotGirl888: | Zaterdag, mei 23, 2009 12:41 |
| Kwetsbaar en sterk. Graag gelezen. Een goede dag voor je gewenst! Liefs, |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, mei 23, 2009 09:37 |
| gevoelig rakend zeer sterk weergegeven | |
| Ria Klein Herenbrink: | Zaterdag, mei 23, 2009 08:56 |
| Dit klinkt heel triest en eenzaam Ik wens je vandaag dus een stralende dag toe om het verdriet te troosten liefs Ria |
|
| Gonny: | Zaterdag, mei 23, 2009 08:21 |
| Goede morgen Stil dit gelezen, rakend Warme knuffel Liefs Gonny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||