maar jij bent dood
broos de lijven
die onze levens dragen
om afscheid te nemen van jou
wacht ik tot ik alleen voor je open graf sta
waarin de zerk met jouw lichaam
later zwerf ik over het
- tegen een helling – aangelegd kerkhof
geen dodenakker maar eerder
een park, een wondermooi park
voor levenden en doden
op hoge bomen verzamelen zich
kraaien vliegen als zwerm
op en over het kerkhof
ergens valt er regen
droogt tranen
ik moet verder
verder zonder doel
zo ver als ik kan
luidkeels in beweging
blijven
zoals de kraaien.
sunset 25-05-2009
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, mei 25, 2009 22:15 |
| een bepaalde weg die zijn eigen pad lijdt in vorm van nieuwe moed | |
| RG888: | Maandag, mei 25, 2009 16:24 |
| Een puur schrijven. Mooi! Liefs, |
|
| Ludy: | Maandag, mei 25, 2009 13:52 |
| zeulend met voorbije levens loop ik almaar verder door zoekend naar het eigen pad kraaien gaan mij voor Bitterzoet geschreven! Liefs, Ludy |
|
| arie: | Maandag, mei 25, 2009 11:23 |
| we moeten hoe dan ook, verder. Doorgaan met ''leven'' en onze gedachten liefs, arie |
|
| roosjerood: | Maandag, mei 25, 2009 09:28 |
| stilmakend ,prachtig verwoord | |
| nana: | Maandag, mei 25, 2009 08:42 |
| indringend maar zo prachtig verwoord liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||