Machteloos kijk ik toe,
ik wil haar helpen.
Maar zonder woorden weet ik,
dat ik haar pijn niet kan schelpen.
Ze blijft lachen,
terwijl haar hoofd zich vult met verdrietige gedachten.
Ze blijft vrolijk kijken,
terwijl ze moe is van de slapeloze nachten.
Ze doet alsof het haar niet uitmaakt,
en ze er geen ene flikker om geeft.
Zelfs met haar mooiste praatjes
& haar grootste glimlach,
weet ik dat ze gebroken is van binnen.
Zelfs als het niet zo lijkt,
weet ik dat ze gewoon weer opnieuw wil beginnen.
Ik kijk haar diep in haar bruine ogen,
ik zoek en vraag de reden van haar verdriet.
Ik hoop op een antwoord,
maar spiegels praten niet...