tranen wellen op in mijn ogen,
stilaan vraag ik mij af
waarom niets echt één dag goed kan gaan,
waarom dan opstaan en verder
elke dag opnieuw terug in het leven staan.
Is er dan echt niemand die de tranen ziet,
die zich afvraagt waarom heeft ze nu verdriet?
moet ik dan echt steeds zeggen
"ik huil,neem me vast ,wrijf mijn tranen weg"
Jammer ,
het is niet fijn om te voelen
dat je misschien wél alleen staat,
moet vechten tegen de tranen,
dat je niet met anderen kunt delen.
Tranen in mijn ogen,
vertellen me een verhaal,
is het nu nodig dat ik
dat allemaal nog eens herhaal?