titel onbekend
Grijs en koud de ochtend mist,met mijn ogen dicht languit liggend verdwijn ik in niemandsland.
Verwrongen ,verbogen ,fluisterend en schreeuwend sterft mijn verleden in de opkomende zon.
Verwrongen ,verbogen ,fluisterend en schreeuwend sterft mijn verleden in de opkomende zon.
Reacties op dit gedicht
| Werner Domroese: | Vrijdag, mei 29, 2009 04:34 |
| Opnieuw wakker worden, opstaan en weer doorgaan kan soms een zegen zijn ja! | |
| Quicksilver: | Donderdag, mei 28, 2009 23:03 |
| Soms is dat wel eens lekker, verdwijnen in niemandsland zonder zorgen en verleden! Liefs,dicky |
|
| Quando: | Donderdag, mei 28, 2009 12:14 |
| Dat zou makkelijk zijn... | |
| Quando: | Donderdag, mei 28, 2009 12:14 |
| Laurens Windig: | Donderdag, mei 28, 2009 10:00 |
| Als het een rot verleden is moet dit prachtig zijn! | |
Over dit gedicht
| Auteur: eigen stijl | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||