Je slaat me nog es dood.
Je loopt door het huis.
Ik houd men adem in.
Zo stil als een muis.
Men hart gaat tekeer.
Toch vind je me.
En sla je me weer.
Tranen die ik in houd.
Stromen toch.
En het laat jou koud.
Je gooit me tegen de muur.
Je begint te schreeuwen.
Het duurde een minuut maar het leek een uur.
Dan loop je weg.
Deze keer stelde het niks voor.
Volgende keer heb ik pech.
Er zal een dag komen.
Dan sla je me dood.
En dan heb je wel spijt.
Reacties op dit gedicht
| #Devany: | Zondag, juni 21, 2009 15:10 |
| Mooi geschreven, Veel sterkte! Liefs, Devany |
|
| Oorlam: | Donderdag, mei 28, 2009 16:38 |
| sterkte | |
| Crushingheaven: | Donderdag, mei 28, 2009 16:19 |
| het heeft geen nut want dan moet ik in een pleeg gezin ofzo. dus ik zit men tijd thuis wel uit. | |
| kerima ellouise: | Donderdag, mei 28, 2009 15:45 |
| als dit jou betreft, dan hoop ik dat je ooit de kracht vindt om deze mishandeling aan te geven...jij bent het slachtoffer... liefs kerima ellouise |
|
| Fairouz: | Donderdag, mei 28, 2009 14:03 |
| Ik heb dit aandachtig gelezen. Je blijft toch niet bij iemand die je slaat ? In deze tijd waar je overal hulp kunt krijgen ? Natuurlijk ben je bang om te gaan maar ben je nu ook niet bang ? Ik wens je veel wijsheid. Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Crushingheaven | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||