Alleen
Hij fietst helemaal alleen
op een weg
tussen de weien
De bloemen staan in bloei
Het koren groeit wild
Maar werkelijk niets
kan op
tegen het verdriet
dat hij verspreidt
Mensen zien verbaasd
Paarden stoppen met steigeren
Koeien stoppen met loeien
als hij hen passeert
De frisse koelte is geschonken
De warme zon schijnt sterk
Maar werkelijk niets
kan op
tegen het verdriet
dat hij verspreidt
op een weg
tussen de weien
De bloemen staan in bloei
Het koren groeit wild
Maar werkelijk niets
kan op
tegen het verdriet
dat hij verspreidt
Mensen zien verbaasd
Paarden stoppen met steigeren
Koeien stoppen met loeien
als hij hen passeert
De frisse koelte is geschonken
De warme zon schijnt sterk
Maar werkelijk niets
kan op
tegen het verdriet
dat hij verspreidt
Reacties op dit gedicht
| Omni Allumini: | Maandag, juni 01, 2009 21:47 |
| vandaag is het de eerste dag :) morgen wordt alles beter.. kus. | |
| Dwaallicht: | Maandag, juni 01, 2009 15:25 |
| Prachtig verwoord! Liefs Dina |
|
| Omni Allumini: | Maandag, juni 01, 2009 13:27 |
| ik weet niet wat ik met deze dag aanmoet.. laat ''m maar gewoon langs me heengaan denk ik (en vanaf morgen slecht weer hoor ik net: hoera! t zal niet zijn he) voelbare tekst dit x | |
| Hans Winter: | Maandag, juni 01, 2009 13:20 |
| is hij geheel van verdriet alleen, wie ben ik dat hij me zou zien, zal ik het wagen te zijn met al dat ik ervan was, weer weten hoe verloren het zij zo bij mij hoorde, nu voor de duur van dit ogenblik met hem ook bovendien, tot wie vormen wij ons hier misschien. hans |
|
| switi lobi: | Maandag, juni 01, 2009 00:29 |
| Ik kan geheel in ela''s reactie meegaan. Rakend geschreven. |
|
| ela: | Maandag, juni 01, 2009 00:24 |
| Bij sommige mensen ziet men het verdriet als een laken dat hen bedekt, helpen draait hier altijd verkeerd uit, laat hen tot het laken gaten vertoond. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Broeder | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 01 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||