een driehoek met vier kanten
iedereen was weg
de pauze was bezig
de banken stonden vierhoekig
tegenover elkaar
en ik liep in het rond
in de leegte van het midden
waar de leerkracht steeds stond
terwijl ik mijn stappen
met grote aandacht telde
wat was er misgegaan?
niets
maar waarom was er niets misgegaan?
was de communicatie niet alleen verkeerd
maar ook helemaal verbroken?
maakte het niets meer uit
wat men tegen elkaar zei?
ik liep gebogen al maar voor even
de graden van de hoek van nek schattend
beseffend dat het bloed
nu meer naar mijn hoofd stroomt
dan anders
en het denken makkelijker maakt
maar me langzaam hoofdpijn bezorgde
waarmee de link meteen gelegd was
van denken krijg je hoofdpijn
beter leven dan begrijpen
en toch begreep ik mezelf
ik wist wat ik deed
al zag het er waarschijnlijk best gek uit
me rechttrekkend aan de lucht boven mij
de niet aanwezig zijnde muur beklimmend
ik zag dat een klasgenoot
langs het raam passeerde
en ik verstopte me achter de deur
om hem te doen schrikken
maar ik had zelf schrik
van de angst die ik nog moest vormen
en ging verder met mijn stappen te tellen
een lange tijd ging voorbij
en ik opende de deur
zodat ik alles in vertraging waarnam
ik stelde vragen bij mijn eigen perceptie
keerde terug naar binnen
en zag dat ik buiten stond
hoewel ik me niet herinnerde
door de gang te zijn gegaan
ik vroeg me af
of ik doorheen de ruit was gesprongen
dus liep ik de hoek om
kijkend naar het glas
van het dichtstaande venster
doorheen het raam
zag ik mezelf
waar ik daarnet was
het onbekende beklimmend
de gekke toestand
maar het werd nog meer bizar
door het venster
zag ik mezelf binnenkomen
en mijn andere zelf begroeten
het was een situatieschets
die me helemaal in de war bracht
ik rende door de gang
ditmaal met volle besef
ik trok de deur open
en zag mijn eerste versie
die me begroette
ik zocht naar adem
en zag mezelf door de ruit
naar binnen kijken
het was vreemd
want ik had mijzelf
niet meer onder controle
ik schreeuwde
en mijn zicht wijzigde weer
ik zat in de bus
op weg naar huis
de mensen keken mij aan
ik glimlachte
en stapte de volgende halte uit
toen ik thuiskwam
was het donker
ik deed mijn jas uit
dronk wat melk
en nam dosis 3
de pauze was bezig
de banken stonden vierhoekig
tegenover elkaar
en ik liep in het rond
in de leegte van het midden
waar de leerkracht steeds stond
terwijl ik mijn stappen
met grote aandacht telde
wat was er misgegaan?
niets
maar waarom was er niets misgegaan?
was de communicatie niet alleen verkeerd
maar ook helemaal verbroken?
maakte het niets meer uit
wat men tegen elkaar zei?
ik liep gebogen al maar voor even
de graden van de hoek van nek schattend
beseffend dat het bloed
nu meer naar mijn hoofd stroomt
dan anders
en het denken makkelijker maakt
maar me langzaam hoofdpijn bezorgde
waarmee de link meteen gelegd was
van denken krijg je hoofdpijn
beter leven dan begrijpen
en toch begreep ik mezelf
ik wist wat ik deed
al zag het er waarschijnlijk best gek uit
me rechttrekkend aan de lucht boven mij
de niet aanwezig zijnde muur beklimmend
ik zag dat een klasgenoot
langs het raam passeerde
en ik verstopte me achter de deur
om hem te doen schrikken
maar ik had zelf schrik
van de angst die ik nog moest vormen
en ging verder met mijn stappen te tellen
een lange tijd ging voorbij
en ik opende de deur
zodat ik alles in vertraging waarnam
ik stelde vragen bij mijn eigen perceptie
keerde terug naar binnen
en zag dat ik buiten stond
hoewel ik me niet herinnerde
door de gang te zijn gegaan
ik vroeg me af
of ik doorheen de ruit was gesprongen
dus liep ik de hoek om
kijkend naar het glas
van het dichtstaande venster
doorheen het raam
zag ik mezelf
waar ik daarnet was
het onbekende beklimmend
de gekke toestand
maar het werd nog meer bizar
door het venster
zag ik mezelf binnenkomen
en mijn andere zelf begroeten
het was een situatieschets
die me helemaal in de war bracht
ik rende door de gang
ditmaal met volle besef
ik trok de deur open
en zag mijn eerste versie
die me begroette
ik zocht naar adem
en zag mezelf door de ruit
naar binnen kijken
het was vreemd
want ik had mijzelf
niet meer onder controle
ik schreeuwde
en mijn zicht wijzigde weer
ik zat in de bus
op weg naar huis
de mensen keken mij aan
ik glimlachte
en stapte de volgende halte uit
toen ik thuiskwam
was het donker
ik deed mijn jas uit
dronk wat melk
en nam dosis 3
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Vrijdag, juni 05, 2009 14:28 |
| weer met graagte gelezen ! liefs kerima ellouise |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, juni 05, 2009 12:27 |
| goed!! | |
| Quicksilver: | Vrijdag, juni 05, 2009 11:54 |
| Tjnge jonge, wat heb jij een verhalen in je hoofd! graag gelezen Bart! Goed weekend,liefs dicky |
|
| 88: | Vrijdag, juni 05, 2009 10:15 |
| knap neergezet dus kwam weer graag even lezen gtoetje 88 |
|
| roosjerood: | Vrijdag, juni 05, 2009 07:42 |
| echt heel moooi ,weer graag gelezen | |
| Gonny: | Vrijdag, juni 05, 2009 06:25 |
| Goede morgen Bart Het verbaast me elke keer weer hoe je alles zo beeldend opschrijft Fijne dag Groetjes Gonny |
|
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, juni 05, 2009 03:58 |
| Van denken krijg je hoofdpijn. Doen dus zonder denken, maar wat krijg je dan!? Beste groetje, Jacky |
|
| gina_86: | Vrijdag, juni 05, 2009 00:49 |
| erg mooi beschreven zeg liefs gina |
|
| Meneer Zes: | Vrijdag, juni 05, 2009 00:46 |
| Dat is mijn hobby, door ramen heen springen :D Graag gelezen. Mr.6 |
|
| Bengelmans: | Vrijdag, juni 05, 2009 00:20 |
| zeer mooi beschreven het geeft een beeld weer graag gelezen ;) groet, bengelmans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nummer 127 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 05 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||