kunnen durven
vertrouwd, uiteindelijk nooit aangekomen
de angst in haar versluierde haar zijn
je uitgestrekte hand heeft zij nooit aangenomen
en jij moet gaan wanneer de pijn
door jou niet langer meer mag meegedragen
- te groot leeft steeds het bange nog in haar -
steeds weer probeerde jij het met geduldig vragen
maar alles wat zij zag was enkel slechts gevaar
nu wandelen haar in lood gegoten voeten
afzonderlijke wegen zonder gram
want zij verstaat, stuurt zelfs haar innige groeten
al lag zij zoveel liever in jouw arm
verzwijgt zij ’t stil, het wezenlijke verloren
verpletterd onder wat zij eenzaam draagt
haar keuze is niet simpel en ‘t geboren
daar heeft zij zelf toch nimmer om gevraagd.
sunset 05-06-2009
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, juni 05, 2009 12:25 |
| zo graag gelezen weer gr.janny |
|
| 88: | Vrijdag, juni 05, 2009 09:37 |
| prachtig, ontroerend ook graag gelezen groetje 88 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||