veertien dagen
Tranen van verdriet
en niemand die het ziet
heb mensen nodig om me heen
voel me zo verdomd alleen
nu wel viertien dagen
moet ik het verdragen
ik moet in de separeercel slapen
om de moed bij elkaar te rapen
viertien dagen lang
het maakt me bang
herinneringen komen boven
wil het verleden en het heden doven
hoelang gaat dit door
of ga ik er werkelijk vandoor
ik wil vluchten voor mijn angsten
want mijn wegen zijn het langsten
waarom gaat alles fout keer op keer
ik kan het gewoon niet meer
en niemand die het ziet
heb mensen nodig om me heen
voel me zo verdomd alleen
nu wel viertien dagen
moet ik het verdragen
ik moet in de separeercel slapen
om de moed bij elkaar te rapen
viertien dagen lang
het maakt me bang
herinneringen komen boven
wil het verleden en het heden doven
hoelang gaat dit door
of ga ik er werkelijk vandoor
ik wil vluchten voor mijn angsten
want mijn wegen zijn het langsten
waarom gaat alles fout keer op keer
ik kan het gewoon niet meer
Reacties op dit gedicht
| Sweet-babe: | Maandag, juni 08, 2009 10:54 |
| Ik weet wat je voelt.. Blijf in jezelf geloven meis.. Dikke knuff.. |
|
| tweety-ysje: | Zondag, juni 07, 2009 09:51 |
| het komt goed meid maar blijf in jezelf geloven! dan kom je er wel dikke knuffel meis | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, juni 06, 2009 20:28 |
| uit het hart hou je goed he!! gr.janny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tulpje | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||