het is zoveel in eens,
dat wat ik moet verwerken.
ik stort me op mijn school,
op mijn werk en gedichten,
schrijf zelfs weer verhalen
en brieven en waarom?
Niet altijd omdat het zo leuk is,
vaker omdat ik niks beters weet,
en schrijven doe ik om te uiten...
Maar waarom praat ik er niet over?
Waarom niet als het zo groot is.
Waarom blijf ik vaak alleen,
waarom sluit ik me zo af?
Waarom uit ik me via de freaks,
als er thuis een bezorgde moeder wacht?
Een die alles wil weten, maar er niet naar vraagt?