"Weer" een blauwe plek, daar word niet over gerept..
Hield me heel erg stil....
De laatste dagen me steeds weer af te vragen.
Wanneer begint hij weer,waar zitten ze de volgende keer...
Die angst vermengd met liefde,dat maakt een mens kapot..
Zoveel verdriet, was dat nu mijn lot..
Zichtbaar zijn de plekken, dat deed me niet eens meer pijn.
Het ontkennen "van".. toedracht, zelfs daar weer boos over te zijn..
Het iemand doen geloven dat die een nietsnut is...
Zo vaak mezelf afvragen, wil ik me hiertoe verlagen.
Als de hand die "lief" heeft het hart steeds dieper raakt.
Als liefde pijn doet en waarom?
Zo zichtbaar..o zo kwetsbaar.
Zo lang gehoopt,gewacht mijn lief gehad.
Soms door mijn tranen heen, als de zon weer even scheen
En ik lag in zijn armen.. Dan stond de wereld even stil...
Totdat.....ik eindelijk wakker werd.....