kon ik je
kon ik je nog één maal aanraken
je warmte voelen, ogen zien stralen
droog mijn wang met een zonnestraal
vergeefs zoek ik jou beeld
achter alle blauwe deuren
vergeelde vensters en in stoffige hoeken
geef me een blad in de hand
waarvan ik de nerven kan zien
kaal en afgestorven van het leven
laat me de oostenwind voelen
koud en schraal langs mijn oren
waarin jou naam geroepen wordt
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Donderdag, juni 18, 2009 14:19 |
| Een echte Remie, en hoe gezellig het ook klonk, die andere naam was toch echt 3 keer niets. ;) Herkenbaar gevoel lief mens, maar er komt vast weer ander (de standaard pepzin die ik van iedereen krijg ;))!! Liefs, Gert |
|
| mucho: | Dinsdag, juni 16, 2009 22:41 |
| ah een bankje eindelijk kan ik slapen |
|
| Omni Allumini: | Dinsdag, juni 16, 2009 22:39 |
| jouW naam :) | |
| arie: | Dinsdag, juni 16, 2009 22:35 |
| jij kunt en voelt Slechts tijd en Vertrouw. Laat los en ervaar Er is geen hindernis.. Voel, durf. Er zijn geen tastbare grenzen in hemellicht... X |
|
| hiljaa: | Dinsdag, juni 16, 2009 22:00 |
| blij je terug te lezen, he tis lang geleden sterk intens schrijven knufleifs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||