Mijn leven spreekt tot de dood
Mijn leven spreekt tot de dood
‘Zij die niet mag sterven,
moet nog leren leven
tussen angst en pijn.
Zij moet zich voeden
met niets meer dan geluk,
de tegenwind zien
als de zon die haar laat stralen.
Zij heeft niets om voor te sterven,
moet nog bloeien tot een roos,
die haar pracht, maar ook de doorns
weet te benutten in dit leven.
En als zij heeft geleefd,
haar doelen heeft behaald,
zal zij haar vleugels uitslaan
om jou met liefde te bedanken,
voor het leven
dat jij haar hebt gegund.
Dus dood,
laat haar nog jaren leven,
al ziet ze jou niet staan,
ze weet dat je er bent.
Zij zal leven
totdat jij haar halen komt,
geef haar alle tijd,
om volledig open te bloeien
en niets zal haar meer waard zijn,
dan de tijd die jij haar gaf.’
Reacties op dit gedicht
| Omni Allumini: | Donderdag, juni 18, 2009 10:58 |
| ik hoop het van harte. mooi! | |
| isolina: | Donderdag, juni 18, 2009 09:28 |
| heel goed, en heel mooi , knuff maria (Isolina) | |
| kerima ellouise: | Donderdag, juni 18, 2009 09:08 |
| heel mooi Petra...knap hoe je dit in conversatie brengt! liefs kerima ellouise |
|
| verhavert: | Donderdag, juni 18, 2009 07:31 |
| sterk dit schrijven emotievol ja |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lasairiona | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||