Stukje van mijn dagboek

Na het slaap waak programma kreeg ik als opdracht mee om eens op te schrijven wat ik voelde als ik heel erg moe was.
Of het nu helpende of niet helpende gedachtes waren.
Dat was best een moeilijke opdracht, omdat als ik ergens aan begin daar helemaal positief inspring.
Nu ik een beetje weet wat er van mij verwacht word ik mijn niet helpende gedachtes dan al gelijk in helpende gedachtes probeer om te zetten.

Maar gelijk de zelfde dag al dat ik terug was van een afspraak kon ik al beginnen met op te schrijven wat mijn gevoelens waren.
Want die dag en ook een paar dagen erna viel het niet echt mee hoor om positief te blijven .
Alles was nog zo vers en moeilijk , en juist dat elke week gaan naar een nieuwe afspraak in het ziekenhuis gaf je toch wel een soort schop onder je kont om door te zetten.
Na deze afspraak voelde het anders omdat er nu 4 weken tussen zou zitten voor ik terug kon komen .
Het weer wachtende gevoel kwam op me af wat eigenlijk ook een niet helpende gedachten is.
Maar je weet nog niet goed met alles om te gaan en nu moet je het ineens 4 weken zelf uit zien te zoeken.
Ik ben daarom ook in een soort dipje terecht gekomen waarbij het extra knokken was.
Ik wil wel graag positief blijven , maar daarbij voelde ik me ook een beetje klote met wat er allemaal met me aan de hand was.
Ik ging netjes met de opdracht om met opstaan en naar bed gaan dat structurele zat wel in me .
Maar waar ik meer moeite mee had was het invullen van de dag ,en het alleen zijn gevoel ik ben door de jaren heen best veel mensen om me heen kwijt geraakt omdat ik ook niet meer op afspraken kwam .
Tja zo is het meestal als je niet gaat komen mensen ook steeds minder naar jou toe.
Ik wilde zo graag weer mensen om me heen maar zelf was ik nog niet in staat om ook naar hen te gaan.
Daarom overviel dat gevoel van alleen zijn me meerdere keren en daar heb ik meer moeite mee dan het moe zijn zelf.
Ach, misschien is dat wel het…. wie is er eerder kip of het ei gevoel.
Maar ik zet dan mij helpende gedachtes weer in dat ook dat strakjes vast wel in orde zal komen ook al heb ik er op dit moment weinig aan dan alleen een beetje rust.

Stilte

wanneer
de stilte
me eindelijk
heeft
gevonden

hoop ik

Gonny vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Auteur: Gonny
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 22 juni 2009
Thema's: [Verhalen]

Rien de Heer:	Maandag, juni 22, 2009 23:07
Goed zo!! Groetjesss, Rien.

Riann:	Maandag, juni 22, 2009 22:08
Herkenbaar, ik ben trots op je meid!

switi lobi:	Maandag, juni 22, 2009 20:12
Ik vind je dapper :) Dank je voor het delen.. Dikke kus, switi lobi

hiljaa:	Maandag, juni 22, 2009 19:18
een herkenbaar schrijven; ik ben al een jaar bezig om te onderzoeken waarom ik pijn in benen en voeten heb hoeveel MR en andere scanners ik nog moet doorgaan... telkens met een maand er tussen van de ene specialist naar de ander, en met het werk dat ik doe is het niet simpel dit moet met de nodige pijnstillers .... ik hoop dat er vlug iets uit de bus komt. ook voor jou hoop ik dat het schrijven een goede verwerking is voor jou probleem in je leven. sterkte hÃ© knufleifs--hiljaa

karinvangelder:	Maandag, juni 22, 2009 19:05
heeeeel goed van jou Gonny. schrijven ? het helpt absoluut ''t is maar net hoe je het voelt meis ! ik juich het toe / liefs Karin

arie:	Maandag, juni 22, 2009 17:20
sommigen dragen een koffer anderen hebben een rugzak. Maar beiden moeten dragen, om het mee te nemen.. Jij draagt jouw rugzakje en leegt dat onderweg door middel van schrijven. Liefs, arie

Gonny:	Maandag, juni 22, 2009 15:37
Tja ieder zijn ding he lexx de een vergeet het en de ander schrijft het van zich af zolang je denkt er beter door te worden is het goed. Sommige hebben tasjes bij hun schoenen waarom niet broeken bij boeken he fijne dag

lexx:	Maandag, juni 22, 2009 15:29
:) fijn om te lezen. ik heb daar een vergeetboek voor (met bijbehorende broek, en die gaan als koek)