Heel soms, stiekem...
Veel onzekerheden, ik wil de blik weer vooruit,
maar door die onzekerheid, kan dat nog niet.
Soms is er dan een kleine stemmetje van twijfel,
ik wil alleen niet dat iedereen dat ziet.
Van buiten een toonbeeld van rust,
laten zien dat je het pad volgt, vol vertrouwen.
Meestal wordt het kleine stemmetje gesust,
blijf maar aan die toekomst bouwen.
Maar heel soms, stiekem,
prikt het stemmetje wel door die rust heen,
is er toch een spoortje van twijfel,
bij hem, die zo kalm en rustig scheen.
Ik heb vertrouwen in mijn te betreden weg,
dit vertrouwen is behoorlijk vast.
Maar soms komt het hele kleine stemmetje,
dat wil mij jagen, op de hoge kast.
Dan is het zaak de rust te bewaren,
kijken naar wat er wel al lukt.
Want onder dit twijfelzaaiende stemmetje,
ga IK toch echt niet gebukt.
Jij, klein stemmetje,
je krijgt mij heus niet klein!
Ik weet wat ik wil, waar ik voor ga,
maar een beetje zekerheid was toch wel fijn.
Gewoon het verstand blijven gebruiken,
weten wat ik kan en wat ik wil,
dan kan ik steeds vooruit blijven kijken,
sta ik bij twijfel niet te lang stil.
De rust keert dan weder in mijn hoofd, mijn lijf,
het vertrouwen in mezelf en de toekomst, onverminderd.
Maar wist ik nog een beetje meer,
werd ik door het stemmetje niet meer gehinderd.
Want je ziet of hoort het niet van buiten,
maar het zit er soms toch wel.
Maar val een ander er niet mee lastig,
hopelijk komt de zekerheid snel.
Reacties op dit gedicht
| Marc Geerinck: | Dinsdag, juni 23, 2009 13:18 |
| gevoelig wel | |
| Aquelle: | Dinsdag, juni 23, 2009 11:28 |
| He....als ik jou lastig mag vallen...dan jij mij dus ook he?! (we slepen dat stemmetje er gewoon een keer uit en dan ga ik er bovenop zitten) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||