Oorlog afghanistan
~*~
Haar hoofd zo zwaar van zorgen
geen dag zonder verdriet
Verstopt heel diep verborgen
wil niet dat jij 't ziet
Ze kan niet meer verdragen
maar houd het dapper vol
Ze kan om hulp niet vragen
zien haar als een toverkol
Haar hart dat is gebroken
't scheurt bij elke klop
Geen rust word haar gegeven
de ellende houd nooit op
De kogels vliegen rond haar heen
haar huis en haard verloren
Man en kinderen gingen heen
was ze maar nooit geboren...
~*~
Reacties op dit gedicht
| wybren: | Woensdag, april 17, 2002 09:34 |
| dope. | |
| sleepless: | Zondag, april 14, 2002 17:21 |
| Tragisch beeld. Goed verwoord. Groeten. |
|
| Laurens Windig: | Zondag, april 14, 2002 11:06 |
| Indrukwekkend | |
| waterval: | Zaterdag, april 13, 2002 13:21 |
| ...en dan denk je inderdaad, wat is hiervan de zin...... | |
| Tsarre: | Zaterdag, april 13, 2002 13:09 |
| en zelfs als de oorlog voorbij zal zijn is er nog veel werk aan de winkel in die regio, vooral wat betreft de rechten van de vrouw... | |
| Basje : | Zaterdag, april 13, 2002 12:37 |
| Droef... | |
Over dit gedicht
| Auteur: free | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2002 | ||
| Thema's: | ||