Mijn woorden
Zwevend zonder de
tijd is het wachten
als de wind die naar me luistert
en
ben ik
de schaduw
die op alles
lijkt wat ik ontdek
in woorden en blijf
geloven zolang
ik zweef
en lach
omdat ik
niet hoef
te verdwijnen
als iemand
vraagt wie ik
zou willen zijn
zonder mijn woorden
tijd is het wachten
als de wind die naar me luistert
en
ben ik
de schaduw
die op alles
lijkt wat ik ontdek
in woorden en blijf
geloven zolang
ik zweef
en lach
omdat ik
niet hoef
te verdwijnen
als iemand
vraagt wie ik
zou willen zijn
zonder mijn woorden
Reacties op dit gedicht
| victor ruhlmann: | Maandag, april 15, 2002 22:48 |
| Sheena,breken is wel ok maar dan wel als een bountyreep want anders smaakt het mischien naar iets anders. | |
| Mayadebij: | Zaterdag, april 13, 2002 19:03 |
| Mooi! (kort de reacties wat in, omdat ik nu eenmaal geen bodemloze put van originele vondsten ben) | |
| Sheena: | Zaterdag, april 13, 2002 16:41 |
| Nice, as usual ... Ik zou alleen, de derde regel, in twee hebben gebroken ...... maar ik durf niet veel te zeggen op zoveel schoonheid *knipoog* Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor ruhlmann | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2002 | ||
| Thema's: | ||