MAAR ONDERTUSSEN......
Maar ondertussen.
De flora woekert in de nacht.
Het opstaan is verschoning.
Het richten naar de zon
lijkt een natuurlijke beloning.
Gele velden vreten licht
uit liefelijke vergezichten.
Harmonie lijkt daar geen plicht,
maar leven zal het doden richten.
Natuur in zijn rechtschapenheid
is stimulator van die strijd.
Winnen doet de sterkste vechter,
Het doden, wurgen, wordt steeds echter.
Vogels jagen op elkaar,
alleen of soms met velen.
Hun nesten worden met de dood bezocht,
als katten in de bomen spelen
Legers mieren trekken onverstoord
in lange rij de tegels langs.
Kadavers dragend van de maten
die bij het strijden zijn gesmoord.
Een winnaar is niet van belang
de strijd duurt al een leven lang.
Sterken doden altijd weer de zwakken.
Het strijden voor de beste plaats.
De mens ontkracht die innerlijke macht,
door deze regels te gaan mijden.
Een langer leven is de maat.
Maar zijn wij daarbij gebaat??
WIL MELKER
27/10/2000
Reacties op dit gedicht
| wil: | Zaterdag, oktober 28, 2000 12:52 |
| Maak een vuist, laat niet over je heen lopen. Meedringen met de rest? slaan als anderen? Schoppen tegen onrecht? Jouw dood is hun brood? Moeilijke, hele moeilijke vragen voor ons allemaal. Die auto en tegelijk kjken hoe mensen van de honger omkomen..... Ik sluit mijn ogen en leef met tranen verder..... Liefs wil |
|
| hyacint: | Zaterdag, oktober 28, 2000 10:05 |
| je gedicht weekt heel veel los, het leven is een strijd, dat is al altijd zo geweest... maar je moet zeker niet over je heen laten lopen, niet als enkeling, niet als soort, niet als groep, maak een vuist en kom op voor jezelf, maar wordt nooit de verdrukker of uitbuiter die je zelf veracht... |
|
| car: | Zaterdag, oktober 28, 2000 00:50 |
| als gedicht al zoveel beter als verhaal.........wij halen eruit wat we willen......denken ondertussen er het onze van......... blijft erg knap neergezet.....tot denken aanzettend..........liefs car |
|
| arie: | Vrijdag, oktober 27, 2000 23:13 |
| Wil, Het zwakke leven opgerekt dat is voor ons mensen de eerste stap naar ..... onstervelijkheid? is dat waar we naar zoeken? de angst voor "vergaan", voor altijd? Wij mensen denken dat de dood ons niet komt halen. De Angst ervoor is groot. Is er wel leven na de dood? Arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||