Al waren mijn handen gebonden
Al waren mijn handen niet gebonden,
kon ik op eigen benen lopen.
Werd ik veroordeeld
als een gevangene te leven.
Al mijn dromen en verlangens,
stierven als sneeuw voor de zon.
Één voor één moest ik ze uit mijn gedachten weren,
behalve die ene droom.
Die ene droom,
die ooit toen is begonnen.
Die droom van helder licht,
die alle duisternis verdreef.
Dat helder licht dat me bevrijdde
om weer voluit te kunnen leven
kon ik op eigen benen lopen.
Werd ik veroordeeld
als een gevangene te leven.
Al mijn dromen en verlangens,
stierven als sneeuw voor de zon.
Één voor één moest ik ze uit mijn gedachten weren,
behalve die ene droom.
Die ene droom,
die ooit toen is begonnen.
Die droom van helder licht,
die alle duisternis verdreef.
Dat helder licht dat me bevrijdde
om weer voluit te kunnen leven
Reacties op dit gedicht
| Mayadebij: | Zaterdag, april 13, 2002 19:55 |
| Kippevel Brunclair, ga even de cv wat hoger zetten. Dat licht, laat dat maar lekker stralen, het is aan weinigen gegeven.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: brunclair | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2002 | ||
| Thema's: | ||