Weemoedig lees ik de gedichten
Die ik jaren geleden schreef
Ze beschrijven mijn leven
en konden mijn pijn verlichten

weemoedig kijk ik terug
naar de gebeurtenissen
die me zijn overkomen
de vreselijke nachtmerries en de mooie dromen

alles is beschreven
op papier in rijm
het is net “Anne Franks dagboek”
maar dan met mijn wereld en mijn pijn

ik heb geen spijt van mijn gedichten
geen verdriet meer vanwege mijn gevoel
ik probeer anderen het niet altijd meer uit te leggen
zolang ik maar weet wat ik bedoel

wanneer ik de eerste gedichten herlees
herken ik het gevoel van toen
maar het doet geen pijn meer
ze kunnen me niets meer doen

zo voelde ik me vroeger niet
toen had ik pijn en verdriet
omdat mijn vader mij in de steek liet
maar mijn verdriet nooit ziet

maar ik heb het verwerkt
op mijn eigen manier
door te schrijven en te dichten
dat deed me werkelijk plezier

sommige dingen zijn hetzelfde gebleven
ik kan nog steeds alleen maar schrijven over mijn gevoel
over emoties die ik niet kan zeggen maar wel bedoel
in dichtvorm kan ik wel omschrijven wat er gebeurd in mijn leven

kan niet dichten over verzonnen zaken
het moeten gebeurtenissen zijn
die mij persoonlijk raken
ik moet het voelen en vroeger was het veelal pijn

maar ik ben gegroeid
en voel geen haat en woede meer
ik kan nu schrijven over trots en vernieuwing
in plaats van verdriet en hartzeer

ik heb het een en ander meegemaakt
en dat is beschreven in rijm
voor een ander is dat compleet onnodig
maar voor mij is het bijzonder, belangrijk en fijn

wanneer ik door mijn gedichten terugkijk naar mijn verleden
dan zie ik mijn eigen groei
zowel in het schrijven als persoonlijk
ik leef nu, ben trots en tevreden