je komt thuis van school
en wordt door je moeder uitgemaakt voor mongool
nog geen eenst tijd
voor blijheid
nee gelijk aan de slag
voor ik iets anders mag
gelijk werken en gezeik
nog voor ik m´n hand uitrijk
naar een bord
is het m´n moeder die boos wordt
het gaat niet snel genoeg
dat was dan de reden dat ze me alweer sloeg
het bord viel op de grond
nu maakte ik het echt te bond
de klappen kwamen hard aan
nergens waar ik heen kon gaan
dook ineen tot de regen van pijn op hield
m´n moeder loopt stampend weg en vraagt nog wat me bezielt
hoe kon ik het in m´n hoofd halen om te leven
had toch niks toe te voegen of te geven

en zo ging het elke dag
een enkeling die het zag
maar nooit veranderde het
en nooit is er een ruzie rechtgezet
nu is ze dood en is het te laat
en ik ben diegene die met een schuldgevoel verder gaat