alsof mijn wensen ertoe doen
hoe wij op het einde uit velden kropen
slechts een zucht verwijdert van de dood
droegen wij ideeën als schatten in ons;
uit verwilderde tuinen sleurden wij nachtmerries
aan ’t licht van milde dagbeloftes
nu heeft de nacht zich op de oogleden gelegd
een handbreedte verwijdert van het leven
laat je mij geen wolken meer zien
de maangele tronie lijkt helemaal jou
hoe bedelen gedachten, vernederend en warrig
in een gebeitelde wereld is het kalf niet uit goud
is uit woorden gehouwen en kijk ik vandaag nog in je ogen
- holtes als duistere grotten - in moorgrond en moe-
geworden verlangen verwijst zwijgen mij naar mijn plaats
ik wenste jij waart mij gebleven.
sunset 11-08-2008
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Woensdag, augustus 12, 2009 23:40 |
| Mooie poezie Sunset Groetjes, Hilly |
|
| Ludy: | Woensdag, augustus 12, 2009 20:53 |
| Sterk geschreven, weemoedig gedicht! Liefs, Ludy |
|
| ©jade: | Woensdag, augustus 12, 2009 13:16 |
| heel fraai gedicht Ingo xx jade | |
| Klaes: | Woensdag, augustus 12, 2009 10:29 |
| intense powezie Ingo groets, |
|
| Hy@cint: | Woensdag, augustus 12, 2009 09:54 |
| Dit is geen amateuristisch gedicht. Mooi | |
| 88: | Woensdag, augustus 12, 2009 09:53 |
| mooi sunset, strofe drie regel 1, -bedelen-, waar mag de klemtoon op vallen? graag gelezen groetje 88 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 augustus 2009 | ||
| Thema's: | ||