Voorgoed?

Voorgoed?

Voorgoed?

Het was te stil, ik was te stil,

Ik heb niet laten horen, wat ik wil.

Ik gaf je de rust, bang om iets verkeerds te doen,

Maar kreeg, al niet meer die virtuele zoen.

Hoe dom was ik, je was allang gegaan!

En ik nog denken, wat heb ik fout gedaan.

Je hebt me een contact laten verbreken,

Maar je had, niet naar de toekomst gekeken.

Ik vertrouwde je, en wist dat ik soms kon leunen,

Dat we elkaar in moeilijke tijden konden steunen.

Nu je weg bent,

En doet, alsof je me niet meer kent.

Denk ik aan die ene keer,

Je zou me “opvulvriendje” zijn, maar sta alleen.....alweer.

*nu is het nooit meer jvj xxx*

Geschreven door

*sproeten_snoet*

0

Reacties op dit gedicht

sproeten_snoet vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht

Auteur: *sproeten_snoet*
Gecontroleerd door: maneschijn
Gepubliceerd op: 13 augustus 2009
Thema's: [Eenzaamheid] [IK]