Vaak
Vaak rust mijn zware ziel
op jouw bleke schouders,
wanneer ik gebukt ga
onder't logge van't leven.
Emoties wisselen de wacht,
bij de poorten van mijn hart.
Ik lach, al heb ik verdriet
en jij lacht met me mee.
We vormen een nooit geziene duo
van sterkte en zwakheid,
zo nu en dan zweven we
in de perfecte oplossing;
van puur geluk en misselijkheid.
Zwarte Roos.'92
Reacties op dit gedicht
| Hugo Serwy: | Vrijdag, december 07, 2001 16:27 |
| Dit is gewoon heel mooi. De beelden zijn prachtig, het idee, het kluwen van geluk en misselijkheid, is realistisch romantisch. Fantastisch! | |
| nele: | Maandag, november 05, 2001 22:15 |
| mooooooooi |
|
| : | Woensdag, juli 18, 2001 22:42 |
| Prachtig! | |
| candel: | Vrijdag, juni 22, 2001 12:00 |
| ik ken het gevoel, heel erg goed | |
| : | Donderdag, januari 25, 2001 23:43 |
| heel gevoelig...nu kom ik klaar allemaal door jou!!!!!!!! | |
| Hicks: | Maandag, december 11, 2000 00:00 |
| misselijkheid? Nou, inderdaad. | |
| Firebolt: | Woensdag, november 01, 2000 12:10 |
| Je schrijft echt prachtig.... ik denk een bundeltje waard! | |
| : | Maandag, oktober 30, 2000 18:26 |
| :( | |
Over dit gedicht
| Auteur: zwarte roos | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||