Zo lang ik weet voel ik angst,
Voor mij zelf ben ik nog het bangst.
Een veilig gevoel ken ik bijna niet,
Voel ik het even wel, dan voel ik tegelijkertijd verdriet

Het verdriet om verdriet doet alleen al veel pijn
En als ik dan alles ga voelen, hoe zal dat zijn?
Bang dat ik de gevoelens niet meer weg kan sturen,
Angst om wat ik dan krijg te voorduren.

Bang dat mijn controle me in de steek laat,
Bang om te vertellen wat er in mij om gaat.
De angst dat alles me zal overspoelen..
Waardoor ik mij zelf niet meer kan behoeden.

Angst om mijn eigen gedachten,
Ik ben bang voor de nachten.
Zal ik nog gewoon aan mijn nachtrust toekomen?
Of zal ik zoals eerder ook overdag weer gaan dromen?

Soms weet ik het allemaal niet meer,
Ik probeer na te denken maar mijn hart gaat te keer.
Ik voel de paniek naar boven komen,
en voel de angst door het lijf stromen.

Ik weet niet wat ik moet doen en stop met wat ik deed..
Ik ga verder en denk aan de dingen die ik wel kan en weet.
Antwoorden en vragen over mijn gevoel ben ik aan het ontwijken
Wat ik vooral probeer is om niet achterom te kijken.

Maar dan denk ik toch weer aan iets wat veel pijn veroorzaakt,
Dan voel ik de angst die me diep van binnen raakt.
Ik raak er door verward en wat ik dan doe is alles blokkeren
Zodat ik me tegen de angst en emoties kan verweren…

In al die jaren heb ik daar allerlei manieren voor gevonden,
Onder andere het knoeien met eten, er over schrijven of mij zelf verwonden.
Al die dingen helpen mij bij het functioneren in het dagelijks leven,
Ik ben bang dat als ik dat niet doe, dat ik alles op zal geven.

Jaren lang heb ik mij zo gedragen…
Ik heb t mij zelf aangewend, zo kom ik ze door, goede en zeker de nare dagen.
Maar nu heb ik ook daar last van gekregen,
En ben ik mijn angst en geluk aan ‘t afwegen

Het is tijd dat ik t verander..
Nu ben ik aan de beurt.. op de 2e plaats de ander.
Ik moet alles gaan toelaten, hoe eng ik dat ook vind..
Beelden, emoties en de angst die de mooie dingen verblind.

Het is nog steeds niet bekend wie ik nu ben,
omdat ik altijd voor alles wegren.
Ik blijf rennen tot ik er weer vrede mee kan hebben
Dat is wanneer ik de onrust weer weg voel ebben
Ik kan dan weer kijken met een lach op mijn gezicht,
Zoals ik mij zelf heb aangeleerd en afgericht.

Ik heb bepaalde kwaliteiten goed ontwikkeld en gebruikt..
Anderen zijn weg gestopt, vermist en/of misbruikt.
Wat nou als ik stop met vluchten.. Zal ik dan anders zijn
Want zoals ik nu mijn leven lijd, is veelal schijn.

Ik kijk in de spiegel en wat ik zie bevalt mij niet
Ik zie de tekens van wat hij me na liet.
Ik kijk niet te lang, want zijn gezicht is die van mij,
Ik ben een slaaf van hem is wat hij altijd zei

Een slaaf wil ik helemaal niet wezen,
Daar ben ik nu ook van genezen
Maar door hem heb ik een hoop laten afpakken..
Ik heb me door hem in alles laten afzwakken..
Door hem heb ik leuke dingen gelaten voor wat het is
Ik heb niet kunnen genieten.. ik heb zo veel gemist

Ik heb door wat er is gebeurd andere keuzes gemaakt
Door alles ben ik mij zelf kwijt geraakt.
Als ik gewoon was opgegroeid als een gelukkig kind..
Dan wist ik wie ik was en was het leven me goed gezind
Hij speelt nog te veel een rol in mijn leven..
Ik wil er niet meer voor hoeven vrezen..

Word ik net als iemand of word ik ook uniek?
Of zijn deze gedachten veel te ludiek.
Maar wie mag ik nou zijn, op wie zal ik het meest gaan lijken?
Durf ik mij zelf ooit nog goed aan te kijken..

Kirsten