Ziekte.
Je ligt daar maar..
grijs en grauw..
je hoofd wordt steeds kaler..
en ik zie je wegzakken..
verdovende morfine is jou kans geworden..
om nog even bij ons te blijven..
De ziekte maakt je helemaal kapot..
maar toch vecht je om nog te kunnen blijven..
Je bent er nog, maar eigenlijk ook niet meer..
want diegene die je was herken ik niet meer..
De pijn is sterker dan alles wat het leven bezit..
en het is niet eerlijk voor niemand..
Je zakt steeds verder weg..
en ik sta als een huilende toeschouwer te kijken..
terwijl ik je wil terugtrekken uit dat diepe gat..
zie ik je wegzakken..
zonder dat ik nog iets kon zeggen..
zag ik je je laatste adem..
uitblazen naar het beetje leven wat jij nog bezat.
Reacties op dit gedicht
| Twinkel Twarkel: | Woensdag, september 02, 2009 17:57 |
| Haha, inderdaad lang geleden. Met mij gaat het wel goed hoor :) Ik ben net geslaagd voor mijn havo en ik doe nu SPH op de Hogeschool Utrecht. Verder heb ik lekker genoten van mijn vakantie enzo ^^ Hoe gaat het met jou? :) |
|
| Twinkel Twarkel: | Dinsdag, september 01, 2009 21:52 |
| Wouw | |
| Big Lady: | Zondag, augustus 16, 2009 13:00 |
| heftig hoor heel veel sterkte |
|
| Anastacia: | Zondag, augustus 16, 2009 12:58 |
| ik ben hier stil van en de tranen lopen langs mijn gezicht zo herkebaar dit ik wens je heel veel kracht en liefde toe om dit verlies te dragen heel veel liefs Anastacia XX | |
| tulpje: | Zondag, augustus 16, 2009 12:19 |
| ik ben hier stil van sterkte liefs en knufffssss |
|
