Lieve opa, rust maar zacht, U hoeft niet meer te strijden.
Het ging zo snel en U was zo weg..
Maar misschien was het beter U niet te zien lijden.
Voor de vakantie nog met een reep chocola op bed in het ziekenhuis met vaderdag.
“Want opa houd van witte chocola” zei ik nog met een lach.
Terug van vakantie en wat was het fijn, maar dat duurde niet erg lang,
Mama met tranen in haar ogen, dat U naar huis zou komen om te sterven…
Ik hoorde dat het steeds slechter ging, langsgaan durfde ik amper, ik was bang …
Nog een keer langs geweest, stilte in het huis, en wat ademde U zwaar,
U zei altijd, “Ik ga pas als ik het wil” en dat is waar ..
“Wat zitten jullie daar nou! Ik ga nog lang niet dood, ga maar naar huis!”
Altijd optimistisch , “het komt wel goed” ..
Gelukkig bent U nu zonder pijn, bij God thuis.
Altijd geleefd naar Psalm 139, de lijn van uw leven,
Met veel liefde voor de familie, altijd goede raad gegeven.
En weer een fikkie stoken in de haard, wat was dat altijd lekker warm,
Als U dan uit de bijbel las, zie ik U nog zo wat pulken aan Uw arm.
Toen wilde ik U nog een laatste keer zien,
U lag er zo vredig bij, met een ontzettend mooi pak,
“Het is wel beter zo, misschien”.
De begrafenis simpel, precies zoals U het wilde,
Mooie woorden, muziek en zingen, die de tranen niet stilden.
“Nee er komt niemand op mijn begrafenis” .. zei U altijd, vol moed.
Maar lieve opa, het was zo mooi..
En wat liep er een stoet..
Het bloemstuk, met schors en bramen, wat echt symbool voor U stond,
Fruit en groente, wat U altijd met de natuur verbond.
Ik kan nog precies horen, hoe U het Onze Vader bad,
Dus elke keer als iemand het nu zegt, of als ik het hoor..
Denk ik aan mijn opa, een man van een schat …
Toen ik wegliep bij Uw graf, wat het moeilijkste moment is,
Wist ik het zeker dat er een lampje voor U moest schijnen,
Daar zo ’s nachts in de duisternis.
Aangestoken op Uw verjaardag, als een eerbetoon ..
Hopend dat dat lampje nog steeds schijnt,
Schijnen in de duisternis net als U,
Zoals U de hele familie heeft verblijd.

We zullen U altijd missen, en vooral Oma doet het zeer,
Hoe vaker ik terug denk, des te meer denk ik “Kwam ik maar meer”.
Daar is het nu te laat voor, daarom kom ik vaak bij Uw graf.
Zodat ik over U kan denken, en U als voorbeeld kan nemen.
Ook heb ik nu door dat U altijd Uw ziel en zaligheid gaf.

Ik weet zeker dat U dit leest, en dat U mij begrijpt,
Ik weet zeker dat U denkt dat U droomt en Uwzelf even knijpt.
Omdat wij nooit zo veel praatten, maar ik U zeker wel mis.
Moet U altijd weten, dat er een plekje in mijn hart voor U is…

Rust zacht lieve Opa.

21-07-09