De telefoon...
De telefoon...
Ik wacht op de telefoon.
De telefoon begint te rinkelen.
Ik pak op en even is het stil.
Dan hoor ik je stem.
Heel zacht, maar wel hoorbaar.
Je begint te vertellen.
Ik luister aandachtig.
Tot het weer stil wordt.
En de telefoonlijn wordt verbroken.
Ik wacht op de telefoon.
De telefoon begint te rinkelen.
Ik pak op en even is het stil.
Dan hoor ik je stem.
Heel zacht, maar wel hoorbaar.
Je begint te vertellen.
Ik luister aandachtig.
Tot het weer stil wordt.
En de telefoonlijn wordt verbroken.
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127 : | Donderdag, augustus 27, 2009 10:51 |
| ja, mysterie telefoontje ;) maar wel leuk :d Bartzz |
|
| Fari HS: | Donderdag, augustus 27, 2009 10:38 |
| Mooi gedicht dat je met ons meedeelt. Ik wens jou het aller beste toe. Met gr., Fari |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedachtenkracht | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 26 augustus 2009 | ||
| Thema's: | ||