stem gesust en ik gerust
Elke keer weer de vraag:
waarom?
een vraag waar ik al een poos niet meer aan ontkom.
Alleen in het weekend had ik mezelf beloofd.
Maar toch speelt het nu elke dag door die altijd dwingende stem door m'n hoofd.
Nog steeds kan ik van de stem niet winnen,
hoe hard ik het ook probeer.
En pak de spiegel en de rest weer.
Met een rotgevoel en een steeds meer dwingende stem in
m'n hoofd leg ik toch die lijn neer...
Al walgend van mezelf pak ik een buisje,
dan staan er tranen in mijn ogen
En snuif ik het maar op in een keer.
De stem in m'n hoofd zal zo verdwijnen maar
ik weet dat hij me niet met rust laat na deze keer
Nee jammer genoeg is hij is er zo weer....
Nu ben ik zo verdrietig en kwaad op mezelf.
Maar die dwingende stem is gelukkig voor even gesust
Morgen stop ik,
en stel met die woorden mezelf ook weer even gerust.....