De levensladder
De levensladder.
De ladder staat fier omhoog,
helemaal uitgeschoven.
het is geen mooie maar een lelijke
en gevaarlijke ladder.
Het einde is niet te aanschouwen,
de top ligt onzichtbaar in de hoge
ijle lucht verborgen.
Hij staat ook te steil afgesteld
en dus daardoor moeilijk te bestijgen.
Zoiets als een ongetemde mustang,
die nog nooit een bereider op z'n
rug heeft moeten toestaan.
En alleen maar van plan is,
daar meteen een einde aan te maken,
door de dolste sprongen uit te voeren,
om zodoende van zijn ballast bevrijd te worden.
Zoniet deze ladder, hij staat er zeer rustig bij.
Maar bij elke trede die omhoog gaat,
wordt het steeds moeilijker,
om houwvast te vinden voor de voeten,
die hem willen betreden.
Hoe hoger je op deze ladder stijgt,
hoe meer hij gaat bewegen
en hoe angstiger het wordt.
En op een gegeven moment kun je
en durf je niet meer verder.
En sta je als versteend
en hoop je dat iemand je komt redden,
uit jouw benarde positie.
Die je door eigen toedoen hebt veroorzaakt
en je herinnert je opeens de raad van je ouders,
om vooral in het leven,
met je beide voeten op de grond te blijven.
Je hebt spijt dat je niet beter hebt geluisterd.
Een mooi voorbeeld van eigen schuld, dikke bult.
Want een dergelijke ladder vereist gewoon geduld.
De ladder staat fier omhoog,
helemaal uitgeschoven.
het is geen mooie maar een lelijke
en gevaarlijke ladder.
Het einde is niet te aanschouwen,
de top ligt onzichtbaar in de hoge
ijle lucht verborgen.
Hij staat ook te steil afgesteld
en dus daardoor moeilijk te bestijgen.
Zoiets als een ongetemde mustang,
die nog nooit een bereider op z'n
rug heeft moeten toestaan.
En alleen maar van plan is,
daar meteen een einde aan te maken,
door de dolste sprongen uit te voeren,
om zodoende van zijn ballast bevrijd te worden.
Zoniet deze ladder, hij staat er zeer rustig bij.
Maar bij elke trede die omhoog gaat,
wordt het steeds moeilijker,
om houwvast te vinden voor de voeten,
die hem willen betreden.
Hoe hoger je op deze ladder stijgt,
hoe meer hij gaat bewegen
en hoe angstiger het wordt.
En op een gegeven moment kun je
en durf je niet meer verder.
En sta je als versteend
en hoop je dat iemand je komt redden,
uit jouw benarde positie.
Die je door eigen toedoen hebt veroorzaakt
en je herinnert je opeens de raad van je ouders,
om vooral in het leven,
met je beide voeten op de grond te blijven.
Je hebt spijt dat je niet beter hebt geluisterd.
Een mooi voorbeeld van eigen schuld, dikke bult.
Want een dergelijke ladder vereist gewoon geduld.
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Dinsdag, april 16, 2002 16:09 |
| De beste treden zijn de onderste..je kunt er dan makkelijk vanaf om even een wandelingetje te maken en echt te genieten ;)) | |
| Driegeetjes: | Dinsdag, april 16, 2002 16:04 |
| Levenswijsheid van Simon... Geweldig! ;-) DrieGeetjes |
|
| free: | Dinsdag, april 16, 2002 15:17 |
| alle begin is moeilijk... liefs free |
|
| Evi: | Dinsdag, april 16, 2002 14:52 |
| Mooi! leuke combinatie met een ladder en het leven, knap gevonden. k*s en heel veel liefs Evi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Simon Beekman | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2002 | ||
| Thema's: | ||