Haat,wrok, woede, verlangen, dankbaarheid en verdriet mengen zich in de tranen die langzaam langs mijn wangen naar beneden glijden.

Vele gevoelens die zich een weg gebaant hebben naar mijn nog onoverwonnen lijden.

Hij, die ik haat voor wat hij me aandeed,
en hij, die ik dankbaar ben voor het grootbrengen van mijn familie dankzij het nodige leed.

Duistere woede die in mij zit is dankzij zijn verziekte geest.
Maar het verdriet over hoe het zo ver met hem heeft moeten komen pijnigt mij nog het meest.

Zal het nog zo zijn als hij ooit voor eeuwig is vertrokken,
of zullen onbewust de vreugde en verlossing mij toch meer aanlokken?

Ach,de tijd zal ooit nog wel uitwijzen,
of hier nog iets goeds uit kan rijzen.