Eindelijk weekend, eindelijk vrij.
De broodjes die ik klaar maak zijn nu ECHT van mij.
Geen gezeiks om wat extra kaas,
en het belangrijkste...geen gezeiks van de baas.

Maar wat is nu dat gevoel dat me zo beklemt,
wat is dat dat mijn vreugde zo afremt?
Morgen zie ik mijn vriend,dus dat kan het niet zijn,
nee,het komt meer van binnen, een soort innerlijke pijn.

Is het dan toch de angst om ver weg op reis te gaan,
de angst om alleen in de wereld te staan?
Niet dat ik alleen naar Italië ga, naar dat verre land,
Maar het is toch een hele stap zonder mamma aan de hand.

Nui, ik laat het maar gebeuren,het loopt allemaal wel goed,
het is een kwestie van het tonen van lef...en moed.
Maar angst of schijt,mij horen jullie niet,
wat IK ga naar Italië, en jullie lekker NIET!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



SMASCHA