onvermijdelijk vast in de zware
modder van de ontspoorde gedachten
welke onbelemmerd deze irreëel
onnavolgbare dwaalwegen volgden
door dichte struiken vol doornen
riep ik naar je, kon je niet bereiken
zo raakte ik je kwijt in het moeras
wat we zelf opgeworpen hadden
tenslotte raakte ik ook mezelf kwijt
het sublieme verdwaald zijn in jezelf
toch blijf ik lopen
en hopen dat achter
de volgende struik
jij voor me staat
met open armen
en zachte lippen
| Auteur: Ric Geedneth | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 september 2009 | ||
| Thema's: | ||