Mijn vreemd aanvoelend hart
Wat ik weet is dit.
Ik eet mijzelf van binnenuit op.
Ik trommel mijn diepste luid luider
in de kerk van mijn hart.
Mijn lichaam is verwaarloosbaar.
Het ruikt naar aarde, het ruikt nieuw en onschuldig.
Het zit als gegoten rond mijn vreemd aanvoelend hart.
Reacties op dit gedicht
| Tim Mooij: | Vrijdag, november 27, 2009 00:58 |
| Hey. Uit nostalgie een laatste adieu. Dank voor de mooie tijden. Ik leef, ben zojuist getrouwd in een oude gekraakte scheepsloods en maak nog steeds roestige muziek. Het ga je goed, met je vreemde hart. Take care. T | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2009 | ||
| Thema's: | ||