Verblindende bitterheid
Tegen dovemansoren
schreeuw ik verwoed
mijn woorden verspreid
tot letters
in de wind die de regen
slaat tegen mijn wangen
en mijn tranen
onzichtbaar laat verdwijnen
Koude ademwolkjes weerspiegeld
in de lege maan
bevroren
in mijn laatste ademtocht
achter de hekken
van mijn gedachten
Met mijn polsen vastgeketend
aan het vervlochten traliewerk
waarin mijn honderden gezichten
verwrongen
in hun laatste emotie
onaf leesbaar voor eenieder
die blind is
door de druk
van ons bestaan.
schreeuw ik verwoed
mijn woorden verspreid
tot letters
in de wind die de regen
slaat tegen mijn wangen
en mijn tranen
onzichtbaar laat verdwijnen
Koude ademwolkjes weerspiegeld
in de lege maan
bevroren
in mijn laatste ademtocht
achter de hekken
van mijn gedachten
Met mijn polsen vastgeketend
aan het vervlochten traliewerk
waarin mijn honderden gezichten
verwrongen
in hun laatste emotie
onaf leesbaar voor eenieder
die blind is
door de druk
van ons bestaan.
Reacties op dit gedicht
| Emi4: | Dinsdag, september 15, 2009 15:11 |
| Goed verwoord, heel apart, origineel. Mooi! | |
| Nummer 127 : | Dinsdag, september 15, 2009 10:09 |
| oeioei, beetje triest? Bartz xx |
|
| Big Lady: | Maandag, september 14, 2009 20:39 |
| Droef maar mooi geschreven Knuffels |
|
| semara : | Maandag, september 14, 2009 20:34 |
| diep...mooi hoor! liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pomski | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2009 | ||
| Thema's: | ||