een klap.
In een klap je wereld aan gort,
in een klap alle bloemen verdort.
helaas moest peter deze wereld ook verlaten.
de moed, het gevecht het mocht niet baten.
hoe meer ik denk aan ben, kevin en peter
hoe meer ik denk, me bij jullie voegen is misschien beter.
Waarom nog dit leven bezweren,
als iedereen me nu toch gaan negeren?
wederom geen toeverlaat of steun.
alleen een mes in me rug, en een flinke dreun.
geen troostende woorden of een arm om me heen.
praten? dat moet ik maar met me grote teen.
of die muren die nu al helemaal op me af komen.
of de tranen die zelfs vloeien in mijn dromen.
ik begrijp steeds minder wat mijn reden hier dan ook nog is.
en realiseer me meer en meer hoe ik jullie mis.
uit pure wanhoop is waarom ik me maar op mijn werk stort
gelukkig, want mijn leven is toch aan gort.
en het lijkt steeds minder mensen te boeien,
of mijn levensboom nog enige cm's noch meters zal groeien.
Zoveel verdriet en pijn in een mensen hart.
ik weet ik moet doorgaan, hoe het lot mij ook tart.
ik weet ik hoor nog niet thuis bij jullie daar boven.
maar zo verdomd alleen als nu, zal mijn vuur ook wel gaan doven.
ik wil ook helemaal niet op gaan geven,
ik wil enigzins nog wel leven.
maar neit zo moederziel alleen.
met een leeg huis en een hart van steen.
Bart kempers © 15-09-2009
Auteur: Webbieweb | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 15 september 2009 | ||
Thema's: |