Waar eindeloze bossen zingen (epilo
een spiegelland uit groensmaragd en kobaltblauw
bruisende stromen met valwateren ijzig
sneeuwwitte hoogten de laagten vochtig en klam
diepe fjorden de meren talrijk en helder
liederen gezongen door donkere wouden
in een eeuwen ritme van jaren en tijden
geen mens die stoort deze stille vrede verstoort
van dieren die rennen van vissen die zwemmen
dan in het diepe duister als zwaar gefluister
het gegrom van een wezen met hoofd verfomfaaid
met rendiermos begroeid de gekromde lijven
het fonkelende oog in een spelonk gelegd
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, september 17, 2009 20:17 |
| Prachtig woordgebruik! Liefs,dicky |
|
| Oorlam: | Donderdag, september 17, 2009 13:30 |
| (een) sterke | |
| verhavert: | Donderdag, september 17, 2009 11:22 |
| graag gelezen | |
Over dit gedicht
| Auteur: Rudolf | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2009 | ||
| Thema's: | ||