Ik kijk,...
Ik kijk,
maar zal zwijgen,
ik zal de wind niet tegenhouden met waaien,
ik laat de wind in mijn gezicht blazen,
door mijn haren...
en zal luisteren,
luisteren naar wat hij zegt.
Kzal de wolken zien voorbij gaan,
achtermij vallen de bladeren van de bomen
voor mij is er sneeuw
maar ik zeg niks ik kijk naar de wolken
en luister naar wat de wind fluisterd,
wolken gedreven door de wind,
de wind...die waait,
de wolken die meegedreven worden
een druppel op mijn gezicht,
en nog één,
tot ik helemaal doorweekt ben.
Wolken komen,
de wind fluisterd,
en ik,ik kijk en luister
maar zeg niets...
Reacties op dit gedicht
| Daelemans Joris: | Zaterdag, mei 18, 2002 19:39 |
| tis de stilte van het leven, bedroeft door een wederkerende vaarwel... groetjes joris ;) prachtig geschreven veertje |
|
| Hans Winter: | Woensdag, april 17, 2002 01:10 |
| wanneer je de verwijdering hoort, pas geen enkel wederwoord, dus blijf je nog even staan, voor de wind en jij verder gaan, groetje, hans |
|
| Thecool: | Dinsdag, april 16, 2002 21:18 |
| nou volgens mij is ut herfst in der swiese ik hoor je hier al suizen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: veerleb | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2002 | ||
| Thema's: | ||