Rust

Het is half één,

en de telefoon gaat.

Een stem

die mij zegt;

Mijn moeder

is gestorven.

Ik kom ,zeg ik

en kleed me aan,

om naar ze toe te gaan.

Ben blij,

en toch bedroeft...

En ik denk,

Zal ik haar mooie

bruine ogen ooit

weer zien?

Toch weet ik het,

er is geen

 misschien.

Haar zorgzame lieve kinderen

zijn in de kamer.

Haar man zit

in de stoel

met zijn stok

in zijn hand.

Hij zegt;

ben zo blij dat je er bent!

Ik loop naar hem toe

en hou even zijn hand vast

en zeg;

k,ga even naar haar toe.

Kijk om de hoek van de kamer

wat ik zo vaak deed.

Zo stil

ligt ze daar..

en glimlach om haar lippen.

ik loop naar haar toe

streel over haar wang en fluister..

Wat duurde het toch lang

voor jou

maar nu

eindelijk heb je rust.