Dat Jij niet meer bij me wilt zijn,
is een kwestie van ongeluk.
Ik weet het zelf zo goed,
maar het maakt me keer op keer stuk.

Ik vraag niet om vergiffenis.
Ik vraag Je of Je wel weet wat echte liefde is.
Ik kan wel uren blijven doorratelen over Ons,Jou,of mij.
Maar dat verdraait het feit niet, ik ben nu Zeker niet blij.
Je hebt me verlaten met een stomme rede.
Ik kan niet stoppen met denken aan Ons verleden.

'Ons' , 'Ons' , wat is dat voor een woord?
Maakt 'Ons' dat 'Jij' en 'ik' bij elkaar hoort?
'Ons' bestaat al een lange tijd niet meer.
En zeker als ik Jou nieuwe 'Ons' zie diet het me zeer.
Je hebt me kei hard voorgelogen,
Je vertelde dat ze niets was.
Je hebt me recht voor mijn ogen bedrogen,
ik kon niet meer ademen, het greep aan me keel als stikgas.
Je hebt onze 'ons' kei hard laten vallen.
Het voelde echt alsof ik Je neer kon knallen.
Ik hield me in, ik bleef rustig, maar van binnen was ik een beest!
Ik kon het niet hebben dat onze 'Ons' er was geweest.

Nu Jij, Jij maakte me ongelooflijk blij.
We bleven zij aan zij, het voelde super!
Dat gevoel dat ik had maakte me über!
Maar het leven is hard, Jij liet me ineens stikken,
ik moest ineens zonder Jou.
Daar stond ik dan, helemaal alleen in de kou.
Maar lieve schat, hoe ongelooflijk ik het ook haat,
Baby ik hou nog steeds van jou...:$