’t dichter-woord (4)
en met de sterren duikt in avond
de droefheid van het kind weer op
en uit d’ herinnering stijgt kervend
de mist van een verdrongen schaduw
die langzaam op de muur vervloeit
dat beeld van berk voor ‘t oude huis
zich intens neigend naar een wind
die aan hem trekt en uit hem stijgend
bereikt in ‘t duister mij jouw hart
dat zich niet laat ontwijken en ‘t laat niet los
hoe jij mij eens verdroeg in jou
mij ook dit leven gaf: in smart
roept mij je schaduw toe
vanuit het nergens
al blijft het in mij koud.
sunset 26-09-2009
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Zaterdag, september 26, 2009 10:53 |
| Ik verbaas mij opeenvolgend de heftige stille kracht van jouw schrijven! | |
| Hilly N: | Zaterdag, september 26, 2009 09:01 |
| Mooi verwoord toch Sunset lieve groet, Hilly |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2009 | ||
| Thema's: | ||