Lieve B....,


Ik weet dat ik niet helemaal eerlijk tegen je ben,
Maar het lukt me gewoon niet om het tegen je te zeggen,
Hoe moet ik zeggen wat ik van binnen allemaal voel,
Als ik het geen eens echt aan mezelf kan uitleggen?


Ik voel me zo goed bij jou,
Het voelt heerlijk om tegen elkaar aan naar de sterren te kijken,
Met elkaar praten en naar elkaar te luisteren,
Om zo de ander zijn blik te kunnen verrijken.


Alleen als je te dichtbij komt dat sla ik dicht,
Mijn grote liefde speelt namelijk nog steeds een rol,
Die liefde die ik voor hem voel, voel ik niet voor jou,
En die wetenschap maakt me horendol.


De vraag of die liefde wel kan komen,
Die brengt me zo in onzekerheid,
Ik wil jou niet kwetsen als het antwoord nee blijkt te zijn,
Maar het voelt tussen ons zo goed, ik wil je niet kwijt!


Nu zou je zeggen…probeer het dat gewoon,
Geef die relatie een eerlijke kans en zie wat er van komen gaat,
Maar ik kan je niet trouw blijven op die momenten,
Dat mij grote liefde weer met lieve woordjes voor me staat!


Noem het laf, noem het oneerlijk en gemeen,
Ik weet het… ik spreek mezelf er steeds weer op aan,
Maar onze relatie van vroeger was gewoon te mooi,
Om een 2e kans voor bij te laten gaan!


Misschien dat ik als ik straks weer aan te kant gezet word door hem,
Jou wel die toekomst kan geven die jij zo graag met mij hebben zou,
Maar tot die tijd moet het tussen ons vrijblijvend blijven,
Zodat ik kan zien of ik nog altijd zoveel van die ander hou.